Anders zijn – waarom we écht niet allemaal op elkaar hoeven te lijken!

Ik ben anders. Noem me een nerd, een boekenwurm, een kleurneuroot. Ik ben het allemaal en dat is écht wie ik ben. Helaas zien we steeds vaker dat iedereen op elkaar wil lijken. Dat is zó jammer.

Waarom is anders zijn niet erg?

Omdat het juist maakt wie jij bent. En mensen vinden jou leuk (of juist niet) om wie je bent. Maar wees eens eerlijk, wat moet je met de mening van mensen die jou sowieso al niet leuk vinden? Je bent wie je bent, en dat kan nooit iederéén tevreden stellen toch?

Maar waarom willen we dan op elkaar lijken?

Of op elkaar lijken? Soms denk ik dat het gewoon een kwestie van zo min mogelijk opvallen is. Je wil niet op je kledingstijl aangesproken worden alsof je een of andere vorm van schurft hebt. Ik schrik er soms van als ik door de stad loop en de gemiddelde 15jarige zie. Gescheurde spijkerbroek, witte adidasjes, wit shirtje en natuurlijk de wenkjes on fleek. Ik probeer dan terug te denken. Was dit in mijn tijd ook zo? Toen had je tenminste nog de gabbers, de skaters, de alto’s, de ‘populaire meisjes’ en natuurlijk ook nog de gothics!

Toch snap ik wel dat je niet op wil vallen. In zekere zin.

Want ik kan mijn middelbare schooltijd nog wel herinneren. Als je goed kon leren was je een stuudje, studiebol, nerd, kneus, véél te slim en bijdehand. Als je niet kon sporten (HEAR HEAR BITCHES) was je sowieso een dikke loser en werd je als laatst gekozen en als je je afwijkend kleedde was je óf ontzettend cool (maar dan had je ook een knap gezicht nodig) of de paria van de school. Tja. Je wil wel een soort van vriendschap en contact he? Maar al deze bovenstaande factoren heeft geen bal te maken met het karakter van iemand.  Wat mij betreft hetgene waar het om zou móeten draaien.

Maar anders zijn is – juist in de huidige InstaPerfect maatschappij – iets wat steeds vaker afgestraft lijkt te worden. En dat vind ik zó jammer.

Eerlijk is eerlijk: ik heb ook een tijd lang mezelf ‘low key’ gehouden.

Daar had ik ook wel een reden voor. Ik wilde niet constant gek aangekeken worden, dom gevonden worden of niet aardig. Ik had geen zin in mensen die me niet mochten. Maar dat is simpelweg onmogelijk. Hoe lief, leuk, aardig, gezellig of knap je ook bent; er zijn altijd wel mensen die dat niet vinden. En dat is oké. Ik vind ook niet iedereen leuk of aardig.

Kortom: Anders zijn is oké. Ik draag graag make-up, felle lipstick, sneakers, felle kleuren kleding, gekke prints. Dat is wie ik ben. Als andere mensen zo oppervlakkig zijn om te besluiten dat ze mij alléén op basis daarvan niet moeten, dan is dat maar zo. Het zegt véél en veel meer over die mensen dan over mij!

Heb jij moeite met anders zijn of opvallen of blijf jij het liefst onopvallend in de menigte?

Kopfoto: shutterstock